Rozdział 36.

-Jest pan chłopakiem, pani Klaudii? –lekarz zwrócił się do mnie, a ja się uśmiechnąłem i odpowiedziałem, że tak.

-No to gratulacje. Zostaniecie rodzicami. –lekarz w końcu wydusił z siebie słowa, które strasznie mnie uradowały. Przez chwilę mnie zamurowało, nie wiedziałem co mam robić, lecz po chwili uśmiech pojawił mi się na twarzy i przytuliłem Klaudię. Dziewczyna lekko się zaśmiała.

-Przecież nie jestem nawet dorosła.

-Ale jak nasz maluszek się urodzi, będziesz..

Byłem taki szczęśliwy, że słowami nie mogę tego opisać. Cieszyłem się jak małe dziecko z zabawki. Nie wiedziałem co mam powiedzieć mojej kochanej dziewczynie. Miałem nadzieję, że ona cieszy się razem ze mną i tak samo. Lecz wiem, że jest teraz wykończona, z siniakami, więc chcę żeby odpoczywała… Przez chwilę bałem się, że lekarz powie coś co zmieni nasze życie, że to będzie coś złego, a stało się wręcz przeciwnie. Chciałem wybiec z budynku i krzyknąć na cały Londyn, że zostanę ojcem i gdyby była taka możliwość zrobiłbym to. Chwilę się zamarzyłem i nie zwracałem uwagi na ukochaną, która lekko chrząknęła. Zwróciłem się w jej stronę.

-Przepraszam, ale jestem strasznie szczęśliwy.

-Jesteś pewien, że damy radę? –zapytała i widziałem, że nie jest co do tego przekonana. Bała się tego.

-Kochanie nie bój się –podniosłem jej podbródek- damy radę, kochamy się i kochamy nasze dziecko. Kiedy ono się urodzi, będziesz dorosła i nikt nie będzie mógł nic zrobić. Sama będziesz o wszystkim decydować. I już się nie martw. Już jestem z tobą i przez wszystko przejdziemy razem. Pamiętaj, że Cię kocham –na jej ustach zawitał uśmiech, przez co ja też się uśmiechnąłem. Pocałowałem ją delikatnie w usta, a ona tylko wydukała, dwa piękne polskie słowa

-Kocham Cię

Myślała, że może tego nie zrozumiem, ale to znam bardzo dobrze. Jestem dumny, że matką mojego dziecka, będzie piękna Polka. Jestem naprawdę wielkim szczęściarzem.

*tydzień później*

Dzisiaj przyjechałem po Klaudię do szpitala. Dopiero teraz wychodzi, ale to nic. Lepiej, żeby było wiadomo, że wszystko z nią okej.

Wszedłem do wielkiego budynku i podążyłem w stronę Sali w której leżała moja ukochana. Zapukałem do drzwi i wszedłem nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Klaudia siedziała na łóżku i patrzała przed siebie, lecz gdy zorientowała się, że przyszedłem, odwróciła się w moją stronę. Posłałem jej ciepły uśmiech i podszedłem bliżej. Pocałowałem ją czule w usta, a ona swoje ręce zawiesiła na mojej szyi. Chciałbym całować ją co chwilę i robię to za każdym razem, kiedy tylko nadarzy się okazja. Po tym jej porwaniu zacząłem bardziej ją doceniać. Myślałem, że już mocniej nie można. A jednak. Kiedy nie było jej ze mną i miałem świadomość że oni mogą jej coś zrobić, a ja mogę jej już nie zobaczyć, byłem zły. Teraz spędzam każdą chwilę z nią. Cieszę się każdą chwilą spędzoną z nią, bo nigdy nie wiadomo, kiedy może się coś wydarzyć.

-Gotowa?

-Jasne

Złapałem ją za rękę i razem ruszyliśmy w stronę wyjścia ze szpitala, przed którym roiło się od fotoreporterów i fanek. Wiedziałem, że Klaudii może się to nie podobać, może być wykończona, więc byłem na nich zły, ale kiedy ona cały czas się uśmiechała, ja byłem o to spokojniejszy.

Opuściliśmy budynek, a światła fleszy oślepiły nas. Było wielkie zamieszanie. Pełno pytań zadawanych na raz. Chciałem krzyknąć, bo bałem się o nią. Chciałem się o nią troszczyć, lecz moja ukochana złapała mnie mocniej za rękę, przez co na nią pojrzałem. Posłała mi uspokajający uśmiech, i się uspokoiłem.

Jakoś dostaliśmy się do samochodu i ruszyliśmy. Nikt oprócz nas dwóch, no i lekarzy nie wiedział, że zostaniemy rodzicami. Dzisiaj był dzień, kiedy się o tym dowiedzą. Nie mogę się doczekać ich reakcji.

Weszliśmy do domu  i przy drzwiach zrobiło się straszne zamieszanie. Każdy przybiegł i zaczął obściskiwać moją Klaudię. Śmiałem się z nich, ale sam znałem to uczucie ulgi, co oni. Przyglądałem się im z zaciekawieniem, ale nie mogłem się doczekać tego szczególnego momentu. Nie dawałem po sobie poznać, że jestem strasznie podekscytowany, ale byłem.

-Tak się cieszymy, że wróciłaś do domu.

-Ja tez

-No dobra, koniec tego. Idziemy do kuchni. –pognałem ich i wszyscy poszli tam gdzie im kazałem.

-No to mamy dla was jedną, małą niespodziankę –powiedziała Klaudia, a ja złapałem ją za rękę.

-Nie taką małą. –uśmiechnąłem się, a wszyscy patrzyli na nas z zaciekawieniem wypisanym na twarz, a śmiać mi się chciało, ale próbowałem zachować powagę.

-No mówicie już! Bo nie wytrzymam! –krzyknął Hazza i każdy się zaśmiał. Spojrzeliśmy z Klaudią na siebie w tym samym czasie i powiedzieliśmy:

-Będziemy mieli dzieco!

Wtedy dopiero zapanował wielki chaos. Wszyscy zaczęli krzyczeć, piszczeć i cieszyć się. Byliśmy uradowani, że tak pozytywnie to przyjęli. Nie spodziewaliśmy się tego.

Każdy podszedł i składał życzenia. A na sam koniec był wielki wspólny przytulas.

*Oczami Klaudii, godzina później*

Siedzieliśmy w pokoju i jedliśmy popcorn, a za to Niall skakał po kanałach szukając czegoś odpowiedniego. Zapomniałam już o całym porwaniu i zaczęłam cieszyć się tym co mam. Każdą chwilę z przyjaciółmi, z Niallem spędzałam jak najlepiej. Bo wiedziałam teraz że wszystko w życiu możliwe…

*8 miesięcy później, dzień urodzin Klaudii*

Dzisiaj ten wspaniały dzień. Obudziłam się z samego rana o 9. Przetarłam oczy, a uśmiech pojawił się mi na twarzy. Leżałam w łóżku i przypominałam sobie urodziny w zeszłym roku. Wtedy nawet nie myślałam, że rok później mogę siedzieć z wielkim brzuchem. Że będę z Niallem. Nic a nic…

Dziecko ma wyjść za miesiąc. W sierpniu. Już nie mogę się doczekać, ale teraz chcę się skupić na dzisiaj. Na moich 18 urodzinach. Jestem ciekawa co mnie w nie czeka….

 __________________________________

Wiem, że nie za długi, ale dodałam go chyba szybko, nie? Wiele z was pewnie myślało, że to będzie coś strasznego a tam okazała się ciąża : ) Co się z wami dzieje? Czemu tylko 2 kom, dotyczące rozdziału? Zawiodłam się, no ale cóż ;c Oznajmiam, że to jest chyba ostatni rozdział, przed epilogiem, ale jeszcze nie wiem dokładnie : ) 

            Do następnego / do ostatniego :**